Onze vakanties in Noorwegen zijn ware avonturen. De ruige natuur die wij bepakt en bezakt trotseren heeft altijd wel iets in petto. Zo ben ik wel eens, uit het niets, een meter weggezakt, of belandden we in zulk slecht weer dat een tentje opslaan niet mogelijk was.

Ditmaal waren alle voortekenen behoorlijk gunstig. We waren goed uitgerust, hadden heerlijk weer en ons goed op de tocht voorbereid door de kaart grondig te bestuderen. We wisten ook dat er een pittige dag voor ons lag, met een steile afdaling gevolgd door een steile klim en ieder een rugzak van een kilo of twintig. Op water konden we besparen want onderweg zouden we stroompjes passeren….

De afdaling was een behoorlijke klus. Nadat we in het dal op krachten waren gekomen, begon de uitdagende klim. Nog niet zo bewust van onheil, stapten we in het begin van de klim over een drooggevallen beekje. Omdat er verderop nog twee stroompjes zouden volgen, hadden we weinig oog voor de staat van het beekje.

Terwijl de temperatuur opliep en onze watervoorraad juist afnam, passeerden wij het volgende, drooggevallen stroompje. Nu was er toch wel iets van onrust ontstaan en bespraken we strategieën hoe we zuinig met energie en water konden omgaan. Ook het derde stroompje was niet meer dan een zanderig geultje met de contouren van stromend water.De wanhoop was nabij. Na elke haarspeldbocht speurde ik hoopvol maar tevergeefs de omgeving af naar tekenen van water. Totdat Majke stilhield en mij daar ook toe maande. “Hoor je dat?” vroeg ze. Hoe ik ook mijn best deed, ik hoorde niet wat ik wilde horen: stromend water. Dat is ook niet wat zij hoorde, zij hoorde een druppel vallen! En verrek, na wat instructies, hoorde ik het ook. En zo vonden wij, ergens verscholen tussen wat graspollen, een gat waar we net met onze hand en een dop van de thermoskan in konden om op die manier water te bemachtigen. Voor dat moment onze redding!

Tom Witjes