Vorige week had ik een interessante brainstormsessie met Kars, een oud-ploeggenoot. Voor mij werd hierin weer heel duidelijk dat het niet alleen een goede zaak is dat we met z’n allen beter leren denken, maar dat het ook strikt noodzakelijk is.

Kars is belast met een project voor de gemeente Arnhem omtrent gezonde voeding. Hij zet zich via een educatietraject in om kinderen in de sociale achterstandswijken bewust te maken van het belang van gezonde voeding. Een duidelijk voorbeeld van een probleem, veroorzaakt door de huidige generatie, dat zal moeten worden opgelost door de generatie die nu in de schoolbanken zit.

In ons gesprek ging het er vooral om hoe je gericht kunt blijven op het denken van de kinderen. Op het hoe te denken in plaats van het wat te denken. We waren het er al snel over eens dat een belerende toon misschien wel een negatief effect zal hebben. Daarnaast stonden we stil bij het ontdekken van het probleem. Want is ongezonde voeding de oorzaak of is het een gevolg van een heel ander probleem? En is dat onderliggende probleem wel op te lossen?

Uiteindelijk zijn we gaan zoeken naar wat een sleutelgewoonte zou kunnen zijn in dit probleem. Met het aannemen van een sleutelgewoonte (in 5 weken kun je een gewoonte vormen) veranderen vele andere gewoontes. Als voorbeeld geef ik altijd mijn hardloopgewoonte (verslaving). Doordat ik mezelf telkens doelen stel om hardloopprestaties te verbeteren, ben ik uiteraard meer in beweging, maar deze gewoonte brengt ook met zich mee dat ik beter let op mijn eten en drinken.

In dit probleem zal de sleutelgewoonte bij het kind liggen, maar ook moeten doorwerken naar de ouders/opvoeders die verantwoordelijk zijn voor de maaltijden. Als een kind de gewoonte aanmeet om elke dag in een vroeg stadium thuis te vragen: ‘Wat eten we vandaag?’ welk denken wordt er dan bevorderd? En wat zou dan het effect kunnen zijn?

De volgende brainstorm heeft Kars met een gedragswetenschapper. We blijven het met veel interesse volgen.